Rozdział 7.

Rozdział z dedykiem dla La Fin De La Vie!

Za pisanie tak świetnego Dramione!

 - Najpierw może opowiedz mi o swojej sytuacji finansowej. - zaczął neutralnym tonem.

 - Nie martw się, Malfoy, zapłacę ci. - odpowiedziałam.

 - Granger, tu nie chodzi o pieniądze dla mnie. Trzeba odhaczyć wszystkie możliwe opcje. W tym też kradzież dziecka dla okupu.

 - Nie, to na pewno nie była kradzież dla okupu. Mam już nawet pewną teorię, co do tego, kto mógł ukraść Chloe.

 - W takim razie powiedz, czego ode mnie oczekujesz? Masz już sprawcę i pewnie też wiesz, dlaczego ukradł twoje dziecko. Więc nie rozumiem, dlaczego przychodzisz z tym do mnie.

 - Ponieważ ten, który ukradł mi dziecko też jest aurorem, a w dodatku nie wiem, gdzie on mieszka.

 - Czyli to on?

 - Tak, to on, ale pomogła mu w tym kobieta. Znasz ją.

 - Kto...?

 - Bea. - wtrąciła Pansy.

 - Ta mała blondynka, która zawsze łaziła za Astorią? - zapytał jej.

 - Tak, to ona.

 - Dlaczego uważasz, że to Bea ją zabrała? Przecież to mógłby być każdy. - tym razem zwrócił się do mnie.

 - Malfoy, ja wiem, że ty wierzysz w to, iż Węże wcale nie są takie złe, ale ona byłaby do tego zdolna. Znałeś ją w ogóle?

 - Trochę. - odpowiedział, wykonując dziwny ruch dłonią.

 - No właśnie.

 - Ale nie odpowiedziałaś mi: dlaczego uważasz, że to zrobiła Bea?

 - Bo jako jedyna wiedziała, kiedy mnie nie ma i w dodatku jest opiekunką Chloe, a raczej była.

 - A skąd wiesz, że ktoś nie zabrał również Bei i dlatego nie odbiera telefonów? Bo nie odbiera, prawda?

 - Oh, ty myślisz zupełnie jak Ginny. Ona też twierdziła, że Ron nie brał w tym udziału, ale jak jej wytłumaczyłam...

 - Chwila! Porównujesz mnie do młodej Weasleyówny? - przerwał mi.

 - Tak. Jesteście nawet do siebie podobni.

 - Nigdy więcej tak nie gadaj. - syknął, mierząc mnie nienawistnym spojrzeniem. - Ej, ty powiedziałaś, że Ron Weasley brał w tym udział?

 - Tak, myślę, że to właśnie on porwał małą.

 - Weasley miałby kogoś porwać? - prychnął. - Może i dostał się na aurora, ale to nie znaczy, że umiałby coś takiego zrobić.

 - Ronald jest inteligentnym człowiekiem, tak samo jak Bea, więc nie rozumiem, dlaczego nie chcesz mi uwierzyć.

 - OK. Powiedzmy, że to Weasley porwał twoją córką, ale dlaczego miałby to robić? - spojrzałam błagalnym wzrokiem na Pansy.

 - Musisz mu powiedzieć, wszystko. Inaczej będziemy stać w miejscu. - powiedziała Pan.

 - Dobra, a więc Ron... on jest ojcem Chloe. - powiedziałam i schowałam twarz w dłoniach, by ukryć rumieńce. Dlaczego się rumieniłam?

 - Granger, to takie straszne, że Weasley jest ojcem twojego dziecka? Bez przesady, ja od zawsze wiedziałem, że to on ci spłodzi jakiegoś bachora. Ale nadal nic z tego nie rozumiem. Skoro to on jest ojcem, to dlaczego miałby porywać własne dziecko?

 - Bo ja... jakby to powiedzieć... uciekłam? Tak, to chyba odpowiednie słowo. Jak byłam w trzecim miesiącu ciąży, wyjechałam do mojego rodzinnego domu i mieszkam tam do dziś, a Ron kompletnie nic nie wiedział.

 - Dlaczego wyjechałaś?

 - Bo chodziłam wtedy jeszcze do Hogwartu. Pewnie nie zastanawiało cię, dlaczego największa kujonica zniknęła przed ukończeniem pierwszego semestru?

 - Nie, szczerze mówiąc nie interesowało mnie to w najmniejszym stopniu.

 - No więc już wiesz. Pomożesz mi wreszcie odnaleźć córkę?

 - Jeszcze nie. Nadal nie wiem, dlaczego wyjechałaś. Przecież to, że byłaś w ciąży to nic nadzwyczajnego. - spojrzałam na niego jak na idiotę. Czy on myśli, że dziecko to tylko taki bonus? Że każda kobieta przechodzi przez ten okres spokojnie i wcale nie ma bólów kręgosłupa i nóg? Że poród to tylko takie chop-siup i wyjście dziecka z brzucha?

 - Człowieku, to był ostatni rok szkoły. Mnóstwo ludzi wytykających mnie palcami. Myślisz, że bym to wytrzymała? I w dodatku nie mogłabym wychowywać dziecka, gdyby się urodziło przed końcem roku szkolnego.

 - To czemu się nie zabezpieczyliście?

 - Zabijcie mnie, bo zaraz nie wytrzymam. - mruknęłam i uderzyłam czołem w blat biurka.

 - Granger, ty się dobrze czujesz? - zapytał, szturchając palcem moją - wciąż leżącą - głowę.

 - Nie, czuję się okropnie. Po co w ogóle tu przyszłam? - zapytałam samą siebie i wyprostowałam się na krześle, wreszcie na niego patrząc. - Zresztą co cię obchodzi moje życie intymne? Była zwykła wpadka i już.

 - OK. To może powiesz mi, czemu Weasley nie wiedział, gdzie jesteś, skoro był ojcem tego dziecka?

 - Bo on jej nie chciał. Kazał mi ją usunąć. Teraz wiesz, zadowolony?

 - Jak najbardziej. I zauważ, że wreszcie ruszyliśmy do przodu. To teraz przejdźmy do sedna sprawy, czyli: gdzie Weasley mógł się podziać? - wstał z krzesła i podszedł do szafy po drugiej stronie pokoju. Zdjął z niej grubą teczkę, z wielką literą "W" i zaczął ją przeglądać. - Weasley, Weasley... - mruczał pod nosem. - O, jest!

 Z powrotem usiadł za biurkiem i wyciągnął czystą kartkę z wysuwanej szuflady. Coś na niej naskrobał i wyciągnął przed siebie, drugą ręką chowając pióro i kałamarz do szuflady. Wzięłam od niego kartkę i przeczytałam czyjś adres.

 - To adres Rona?

 - Nie, świętego Mikołaja. - burknął, zamykając szufladę na klucz. - Granger, masz mózg w ogóle? Czy przez to, że nie ukończyłaś szkoły kompletnie ci się stopił? Tak swoją drogą, to gdzie ty teraz pracujesz?

 - To ty nie wiesz?

 - Nie, dlaczego miałbym wiedzieć?

 - Myślałam, że Pansy ci powiedziała. - wzruszyłam ramionami.

 - To gdzie pracujesz?

 - Tam gdzie Pans.

 - Czyli w... wiesz... burdelu? - zapytał, a ja pokiwałam głową. Jego mina była bezcenna. Aż chciałam zadzwonić po Colina. - Szczerze? Myślałem, że nawet, jak sobie nie poradzisz w magicznym świecie, to u mugoli się coś dla ciebie znajdzie, a tu taka niespodzianka. Nie chodzi mi oczywiście o to, że burdel to najgorsza praca na świecie, czy coś... - zaczął się tłumaczyć przed Pansy.

 - Spoko, Dracze, ja też uważam, że praca tam jest najgorsza na świecie.

 - A skoro mowa o mugolach, to u nich trzeba zdać maturę nawet jak się chce zostać zwykłą sprzątaczką. - powiedziałam według tego, co na ulicy słyszałam.

 - Matura to takie egzaminy końcowe, prawda? - zapytał, a ja skinęłam głową. - Głupio tak. Filch, na przykład, nie musiał nic zdawać, żeby u nas sprzątać.

 - Tak, bo Filch jest pomiędzy światem mugoli, a magicznym światem, więc do innej roboty się nie nadawał. - powiedziała Pansy.

 - Tak, to my może już pójdziemy. - powiedziałam i wstałam, kierując się do drzwi. Pansy poszła w moje ślady. - Cześć, Malfoy.

 - Do zobaczenia, Granger. - znów powrócił do papierkowej roboty, a ja wyszłam, o mało nie potykając się o sekretarkę Dracona, która przechodziła właśnie do swojego biurka.

 - Przepraszam.

 - Następnym razem uważaj jak chodzisz. - powiedziała wściekła i poprawiła okulary. O co mogło jej chodzić? Przecież to nie moja wina, że postanowiła wrócić z toalety akurat wtedy, gdy ja wychodziłam od Malfoy'a.

 - I jak? - zapytała Ginny, podchodząc do nas.

 - Mam. - powiedziałam i pomachałam jej przed twarzą kartką od Dracona.

 - Jejku, to super, wreszcie zobaczę jak mieszka Ron. - powiedziała i wyrwała mi kartkę z ręki, wczytując się w nią dokładnie. - Ale ten Malfoy dziwnie pisze. - powiedziała cicho, a mi się zdawało, że od strony sekretarki ktoś prychnął.

 - To co, idziemy? - zapytałam i skierowałam się w stronę windy. - Do zobaczenia! - krzyknęłam w stronę sekretarki, gdy wszystkie byłyśmy już w windzie i czekałyśmy, aż wreszcie łaskawie ruszy. Nawet nie podniosła głowy. Dziwna jakaś.

I wreszcie jest kolejny rozdział!

Pewnie nie mogliście się docze-

kać, zupełnie jak ja, co? xD

Po prostu miałam mały brak we-

ny co do tego opowiadania, bo

na drugiego bloga pomysły mi się

nie kończą i ciągle chcę tam pisać

coś więcej. Do innych autorów, pi-

szących dwa lub więcej blogów: też

tak macie? Jeśli tak, to tak jest tylko

na początku, co nie? Błagam, napisz-

cie, że tak. •-•

Zapraszam do komentowania!

xoxo

Sakura